Αγαπητές/οί αδελφές/οί μας,
«Η ζωή χωρίς Χριστό είναι ζωή χωρίς χαρά», αφού «ο Χριστός είναι Αυτός που δίνει τη χαρά και την ειρήνη», είναι η παρουσία Του που μας γεμίζει με αισιοδοξία, που παίρνει τις αδυναμίες και τα πάθη μας, μας βοηθάει να εγκαταλείψουμε τις κακές συνήθειές μας, να εφαρμόσουμε τις εντολές Του και να γεμίσουμε με αγιότητα το κενό της ζωής μας.
Κάθε φορά που ξεκινά μια καινούργια εκκλησιαστική χρονιά, θέλουμε να κυλήσει ομαλά, ευχάριστα, με πνευματική πρόοδο, με αγαπητική συνύπαρξη με τους γύρω μας. Η ενορία μας επιθυμώντας να δώσει μια τέτοια ευκαιρία στα πιστά παιδιά της, ώστε να ξεκινήσουν τη φετινή χρονιά με ενισχυμένες ψυχικές δυνάμεις, πραγματοποίησε διήμερη προσκυνηματική εκδρομή στα μοναστήρια της Εύβοιας στις 30 Σεπτεμβρίου – 01 Οκτωβρίου 2022, με κύριο προορισμό τη «συνάντηση» με τον αγαπημένο μας Άγιο Ιωάννη τον Ρώσο στον οποίο είναι αφιερωμένο το Παρεκκλήσιο της ενορίας μας.
Το πρωί της Παρασκευής 30 Σεπτεμβρίου σχεδόν εξήντα άτομα ξεκινήσαμε με κέφι και ανυπομονησία με κατεύθυνση τη Γλύφα. Από εκεί πήραμε το καραβάκι που μας οδήγησε στα χώματα του όμορφου νησιού. Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας, αφού σε όλο το διήμερο η λιακάδα και η σκανδαλιστική ζέστη δεν θύμιζαν σε τίποτε ότι βρισκόμαστε στην καρδιά του φθινοπώρου. Μόνον οι μαύροι σκελετοί των καμένων δέντρων έφεραν με θλίψη στη θύμησή μας τις πυρκαγιές που προκάλεσαν απώλειες και πόνο στους κατοίκους της περιοχής.
Πρώτος σταθμός μας η Ιερά Μονή του Οσίου Δαβίδ του Γέροντα. Με συγκίνηση προσκυνήσαμε την τιμία κάρα του Οσίου και τον τάφο του Αγίου Ιακώβου του Τσαλίκη. Επισκεφθήκαμε το κελί του Αγίου Ιακώβου και κατανυχθήκαμε μέσα στον σχεδόν υπόγειο ναό των Αγίων Αναργύρων με τις εντυπωσιακές αγιογραφίες. Οι αδελφοί της μονής μάς περιποιήθηκαν με παραδοσιακό μοναστηριακό κέρασμα και μας ξενάγησαν ενισχύοντάς μας με λόγους πνευματικούς.
Μας ξεπροβόδισαν με αγάπη κι εμείς κατευθυνθήκαμε προς την πόλη της Λίμνης για μεσημεριανό. Στην παραλία της, δίπλα σε μια εκτυφλωτική γαλήνια θάλασσα, απολαύσαμε μεζέδες και φαγητό, όλα νηστήσιμα αλλά πεντανόστιμα. Περπατήσαμε τον παραλιακό δρόμο της, στεφανωμένο με εντυπωσιακές μπουκαμβίλιες, για να προσκυνήσουμε στο σπήλαιο του Οσίου Χριστοδούλου της Πάτμου, και έπειτα ανηφορίσαμε για να ανάψουμε το κεράκι μας στον ναό της Παναγιάς της Λιμνιάς που θρονιασμένη πάνω στον βράχο κρατά κάτω από τις φτερούγες της προστατευμένα τα παιδιά Της.
Απόγευμα πια, στραφήκαμε προς την Ιερά Μονή της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου. Χωμένη μέσα στο καταπράσινο δάσος, η μονή κρύβει τους ασκητικούς αγώνες μιας γυναικείας αδελφότητας που μας υποδέχτηκαν με περίσσια καλοσύνη και ειλικρινή χαμόγελα. Στο αρχονταρίκι μάς περίμενε το κέρασμα στρωμένο ήδη στα τραπέζια, με το γλυκό-λουκούμι να προσφέρεται από τα χέρια της ίδιας της Γερόντισσας. Κι εκείνη, αφού μας τόνωσε, όπως είπε η ίδια, πρώτα με τροφή για το σώμα, ανέλαβε να μας τονώσει και ψυχικά. Ο λόγος της εμπνευσμένος, χειμαρρώδης, γλαφυρός, μητρικός, γεμάτος στοργή και νοιάξιμο για τις ψυχές των πιστών, χαριτωμένος, συμβουλευτικός, παραμυθητικός, έκλεψε την προσοχή και τις καρδιές μας. Φύγαμε με ασυνήθιστα τονωμένο το πνεύμα μας, αφού προηγουμένως αφεθήκαμε στη γοητεία ενός παραδεισένιου ηλιοβασιλέματος από το μπαλκόνι της μονής, όπου βέβαια τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες.
Ήταν πια βράδυ όταν φτάσαμε στο Προκόπι. Ο Άγιος Ιωάννης, όμως, μας περίμενε. Βαθιά συγκινημένοι προσκυνήσαμε το άγιο λείψανό του. Πρωί πρωί βρεθήκαμε κοντά του. Η Θεία Λειτουργία που ακολούθησε, με τους πατέρες της ενορίας μας να έχουν την ευλογία να λειτουργήσουν οι ίδιοι στον ναό του Αγίου μας, θα μείνει χαραγμένη στις καρδιές όλων. Η πνευματική ανάταση όλων μας κορυφώθηκε με τη Θεία Μετάληψη. Ακολούθησε επίσκεψη στο Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού που στεγάζεται δίπλα στον ναό και φιλοξενεί ιερά κειμήλια και αντικείμενα του καθημερινού βίου, τα οποία με απερίγραπτους κόπους και σοβαρούς κινδύνους έφεραν μαζί τους οι ξεριζωμένοι κάτοικοι του Προκοπίου της Καππαδοκίας. Με δέος παρακολουθήσαμε την ξενάγηση που ήταν πράγματι μια κατάθεση καρδιακή. Μετά υπήρξε ελεύθερος χρόνος για πρωινό και ψώνια και το μεσημέρι, αφού χαιρετίσαμε τον αγαπημένο Άγιό μας ευχαριστώντας τον για τις ευλογίες του και παρακαλώντας τον να μας αξιώσει και πάλι να τον επισκεφθούμε, φύγαμε για το επόμενο προσκύνημά μας.
Βόρεια από τα Ψαχνά, περίπου 7 χιλιόμετρα, και κοντά στον οικισμό της Μακρυμάλλης βρίσκεται το ομώνυμο μοναστήρι της Παναγίας. Εκεί ως πολύτιμος θησαυρός φυλάσσονται η κάρα και τμήμα της χειρός του Αγίου Παρθενίου, καθώς και τίμια λείψανα των Αγίων Παρασκευής, Χαραλάμπους, Παντελεήμονος, Αναργύρων, Βασιλείου Αγκύρας, Νικήτα, Αυξεντίου, Στράτωνος, Ιγνατίου, Τιμίου Προδρόμου και Ρηγίνου επισκόπου Σκοπέλου. Οι πατέρες της μονής μάς υποδέχτηκαν με αγάπη και καταδεκτικότητα, φρόντισαν να δροσιστούμε με αναψυκτικά και να γευθούμε πλούσια κεράσματα, αλλά προπάντων να ενισχυθούμε με διηγήσεις και θαύματα γύρω από τη μονή και τους αγίους της.
Αποχαιρετήσαμε τους πατέρες και μετά από αυτή την πνευματική πανδαισία πήραμε τον δρόμο για Χαλκίδα, τον τελευταίο σταθμό μας, όπου καθίσαμε για μεσημεριανό φαγητό στον παραλιακό πεζόδρομό της με τα δεκάδες μαγαζιά από τη μια πλευρά και τα «τρελά» νερά του Ευρίπου από την άλλη.
Ο δρόμος της επιστροφής μάς έδωσε τον χρόνο να αναλογισθούμε πόσο έντονη ήταν αυτές τις δύο ημέρες η παρουσία του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων. Το προσκύνημά μας ήταν μια εμπειρία ανεκτίμητης αξίας!
Ευχόμαστε να αξιωθούμε και πάλι να επισκεφθούμε τα ιερά προσκυνήματα που «έκλεψαν» ένα κομμάτι της ψυχής μας και φώτισαν τον δρόμο μας στον αγώνα του νέου εκκλησιαστικού έτους.
Καλή Δύναμη Χριστού σε όλες και όλους! Αμήν!
